Dawno, dawno temu, w czasach kiedy na terenach pomiędzy
dzisiejszym Skarżyskiem a Starachowicami porastał tylko las i rozciągały się łąki,
przybywający w te strony wędrowcy odkryli, że w znajdowanych przez nich grudach
ziemi znajduje się nieznany minerał z którego można wytapiać w dymarkach żelazo.
Ówcześni znawcy stwierdzili, że w grudach tych znajduje się ruda żelaza, w
tamtych latach niezwykle cenny minerał. Doszli też do wniosku, że skoro można
znaleźć ją na powierzchni ziemi to będzie jej może więcej pod powierzchnią
ziemi. Z biegiem lat, gdy wieść o rudzie rozniosła się coraz więcej osób
chciało kopać tą rudę . Budowali oni na skraju lasu coraz więcej szybów
wydobywczych. Z upływem lat szyby te były coraz głębsze i głębsze a z wnętrza
ziemi zaczęły dochodzić mrożące krew w żyłach odgłosy i pomruki lecz nikt nie
zdawał sobie sprawy co to może być.   Pewnego
razu górnicy pracujący w najgłębszym szybie natrafili na ogromną pieczarę, w
której jak się okazało, mieszkał stwór o wyglądzie diabła. Zlęknionym górnikom
kazał na siebie wołać Majk albo Majkowita. Ostrzegł ich wtedy, że cała okolica
należy do niego a  ruda jest jego najcenniejszym
skarbem więc nie pozwoli nikomu jej ruszać, a kto go nie posłucha to spotka go
sroga kara. Lecz  górnicy się zbytnio
tymi groźbami nie przejmowali, kopiących osób przybywało a ich osada rozrastała
się coraz bardziej. Osadnicy  okoliczne
tereny od imienia stwora zaczęli nazywać majkowskie. Określali np. majkowski
las, majkowskie pola czy też majkowska osada, itd. Z czasem osadę swoją zaczęli
nazywać potocznie Majków. Coraz większe wydobycie rudy rozwścieczyło okrutnie
stwora Majka, który zaczął spełniać swoje groźby. Zaczął niszczyć sztolnie wydrążone
przez osadników, zalewając je wodą i zasypując głazami i ziemią, coraz więcej
górników  traciło życie przy wydobyciu.
Górnicy przegrywali walkę z bestią. Z biegiem lat wydobycie rudy stało się zbyt
niebezpieczne i nieopłacalne więc zaniechano jej urobku. Po niszczonych przez
Majka sztolniach pozostawały jedynie wgłębienia w ziemi, wypełnione wodą, nad
którymi unosiły się opary mgły o woni przypominającej zapach siarki, a z wnętrza
ziemi słyszalne były tajemnicze pomrukiwania. Okoliczni mieszkańcy na te tereny
zaczęli mówić czartowsko albo piekło. Z upływem lat osada górnicza rozrastała
się coraz bardziej,  jej nazwa Majków
była używana niemal powszechnie a jej część położona najbliżej pokopalnianych  dołów nazywano Piekłem.                                                                                                                      
Obecnie Majków jest urzędową nazwą miejscowości w gminie Skarżysko Kościelne
i powiecie skarżyskim. Jeden z obecnych 
przysiółków Majkowa, położony na skraju lasu gdzie po dziś dzień można
zobaczyć pozostałości po wyrobiskach rud żelaza i glinki ceramicznej,
wydobywanej tu do XIX wieku nadal, potocznie nazywany jest przez mieszkańców
Piekło.